De onwrikbare reputatie van Duvel Blues (Editie 2016 stond in het teken van de “nieuwigheden”) wordt ook dit jaar weer bevestigd door een ijzersterke affiche. De organisatie blijft trouw aan haar strategie: elk jaar opnieuw maken de twee podia plaats voor opkomend talent én voor enkele grote internationale artiesten, die vaak exclusief voor België optreden. Eén van die “exclusieve” artiesten waren dit jaar ‘The Delgado Brothers’, die voor het éérst in Europa optraden. Wij waren er als de kippen bij om met deze broers in Puurs een gesprek te kunnen voeren.

..

De familie Delgado telt zes jongens en vijf meisjes, die opgroeiden in East L.A.. Het gebeurdt maar zelden dat er zes kinderen (hier de zes jongens) allemaal muzikant worden en tien jaar lang in een band band spelen. Het verhaal van Bobby de oudste, Joey, Danny, Jimmy, Eddie en de jongste Steve begint in 1969, tijdens een talenten jacht in de Muscatel Jr. High School in Rosemead, California. Eddie (bas) speelde bij ‘The Ambertones’, Danny (ritme gitaar) en Bobby (bas) bij ‘The Exotics’ en samen treden ze begin jaren ’70 op als ‘The Delgado Brothers’. Bobby verlaat o.w.v. de opvoeding van zijn twee dochters als eerste de band. In de jaren ’80 treden ze (Joey: gitaar / zang, Steve: zang / drums, Jimmy: gitaar), bassist Tom "Slick" Macias en zanger Eddie Carone op als ‘Aircraft’ en later (met Bobby) opnieuw als ‘The Delgado Brothers’. In 1994 nemen ze een pause en in 1997 is er een reünie.   

‘The Delgado Brothers’ brachten vier albums uit. Ze debuteren in 1979 met een titelloos album. In 1999 nemen ze (Joey, Steve & Bobby) met een resem gasten (David Hidalgo, Victor Bissetti, Michael Thompson, The Texacalli Horns) “Let’s Go Back” op. Twee nummers van dit album worden door John Mayall opgenomen. Joey en Bobby zijn daarom als Blues Breakers te horen op "If I Don't Get Home" (“Along For The Ride” - 2001). Hierna volgen nog "A Brother's Dream" (2003 - line-up:  Joey: gitaar / zang, Steve: drums/ zang, Bobby: bas, David Kelley: B3 & Ray Solis: percussie) en "Learn To Fly" (2009).

In Puurs was tijdens Duvel Blues 2016 de line-up van The Delgado Brothers: Joey Delgado : gitaar / zang, Bobby Delgado : bas, Steve Delgado : drums / lead vocals & Raphael Wressing : keys.

Mr. Bobby, Joey en Steve Delgado, hello en welkom in België. Wij zijn blij dat we voor de Vlaamse muziek website www.Rootstime.bedit gesprek met jullie mogen doen. Ons doel is roots muziek promoten door reviews van albums en concerten en door het doen van kleine interviews (zoals met jullie, nu...).

(Het werd een groepsgesprek, waarbij de antwoorden vaak uit de groep kwamen en niet aan één Delgado moeten / kunnen gelinkt worden... /nvdr)

Zes broers uit één familie, die samen tien jaar lang in een band musiceren, dat is m.i. op zijn minst vrij uniek. Hoe belangrijk is familie voor jullie? Waarom was muziek zo belangrijk voor julle? Wat maakte alles voor jullie zo uniek?

Onze familie telt elf kinderen, zes broers en vijf zussen. De jongens spelen allemaal muziek, maar de meisjes niet. Mijn vader was ook géén muzikant, maar hij hield van muziek, van big bands en van swing. Hij moedigde ons altijd aan om muziek te spelen. Als mijn vader thuis was, stond de radio altijd aan en was er altijd muziek in huis. Onze oudere broer trok op met een neef, John en hij volgde gitaar lessen bij een vriend. Wat hij leerde, dat “leerden” wij van hem. We mochten niet aan zijn gitaar komen, maar zodra hij er niet was, namen we zijn gitaar toch en begonnen we zelf te oefenen en te spelen. Als hij er was speelde hij ons dingen voor en gaf hij aan wat we wel en, wat we niet moesten spelen.
Familie?
Onze familie is heel belangrijk. De zussen hebben altijd hun broers heel erg gesteund om muzikant te worden. Neen, geen van hen is muzikaal. Ze zingen gelijk iedereen, maar spelen geen muziek. Ze zijn artistiek, ze schilderen. Hun kinderen, die zijn wel muzikaal.
Muziek?
We zijn heel muzikaal opgegroeid. Onze vader zorgde er altijd voor, dat er een plek in huis was, waar er muziek kon gespeeld worden. Hij steunde ons heel erg. Soms kwam hij wel eens naar een van onze optredens. Dat gebeurde niet zo vaak. Als mijn vader muzikant zou zijn, zou hij een drummer zijn.
(Steve) Hij deed (maakt een sissend geluid door tussen zijn tanden door te blazen) voor hoe ik moest drummen. Ik heb hem enkele keren voorgesteld om het zelf eens van achter de drums te proberen. Ik wou het hem leren. Hij gebruikte dan enkel staande de hi hat, maar had totaal geen gevoel voor ritme.

Alles begon in de sixties, duurde zo’n tien jaar, met de gebruikelijke ups & downs. Jullie zijn na zoveel jaren nog steeds een band. Hoe zouden jullie zelf jullie stijl omschrijven?

(Bobby) Klopt, dat waren de beginjaren, er waren toen veel rock bands. Eddie speelde bij ‘The Ambertones’, Danny en ik bij ‘The Exotics’. Samen traden we begin jaren ’70 op als ‘The Delgado Brothers’. Tussen beide bands (The Ambertones en The Exotics) was er geen competitie, de bands waren te verschillend. Wij als band (The Exotics) waren vaak de openers, terwijl zij (The Ambertones) als band de headliner waren.
Jullie stijl?
In die periode waren er ‘The Beatles’, ‘The Kinks’, ‘The Rolling Stones’... de Engelse invasie. Wij wilden “anders” zijn. Wij zochten het meer richting ‘The Who’, ‘The Animals’... Meer in de richting van de blues, rock met een beetje soul... Onze zussen maakten onze kleren voor als we optraden. We zagen er goed uit. 

Hoe lang spelen jullie nu al in deze line-up?

(Bobby) Nu zo’n achttien, twintig jaren... vermoed ik.
(Joey) Ik denk vanaf 1984, da’s al meer dan dertig jaren. Ons éérste album hebben we uitgebracht in 1987. We waren éérst meer een cover band en vanaf 1984 meer een blues band.   

Jullie brachten vier albums uit (1987 – “The Delgado Brothers” / 1999 – “Let’s Go Back” / 2003 – “A Brother’s Dream” / 2009 – “Learn To Fly”). Waarom “slechts” vier in deze lange periode?

Klopt, “slechts” vier albums. Na het uitbrengen van ons eerste album zijn ‘The Delgado Brothers’ er (in 1994 /nvdr) mee gestopt, omdat de industrie ons toen in een bepaalde richting wou duwen. Dat wilden we niet en we wilden toen ook niet touren. We hadden toen allemaal nog kleine kinderen en dit allemaal extra doen, was onmogelijk... Thuis, in de clubs waar we wel konden spelen, kregen we geen of te weinig aanbiedingen, waardoor we gefrustreerd geraakten. We zijn toen gestopt, maar opnieuw (in 1997 /nvdr) begonnen en we spelen nog steeds.

Het tweede album “Let’s Go Back” (1999) betekende “doing good business”. Er is het verhaal John Mayall die jullie songs goed vond. Vetel ons eens wat meer...

In 1999 namen we (Joey, Steve & Bobby) met een lange rij gasten, als David Hidalgo en Victor Bissetti van Los Lobos, Michael Thompson, The Texacalli Horns... “Let’s Go Back” op. Twee nummers van dit album interesseerden John Mayall, hij wou die zelf ook opgenomen. Joey (gitaar) en Bobby (bas) zijn daardoor als Blues Breakers te horen (op "If I Don't Get Home" op het album “Along For The Ride” – 2001 /nvdr). Dit was heel belangrijk voor ons, want hierdoor  kwam er eindelijk wat extra geld in de schuif! Financieel kregen we een basis, die we nodig hadden om een volgende stap te zetten, om nog een album op te nemen. Beide nummers staan ook op de set list vanavond, we gaan ze beide spelen.

Dan is het wachten tot in 2009 op “Learn To Fly”. Volgens velen “your best album”?

(Joey) Voor mij is “My Brothers Dream” het beste album. “Learn To Fly” is ook OK, er staan goede songs op en de producer deed zijn werk goed. We zijn er op vooruit gegaan als songwriters en componisten. Ik hou van alle albums. Steve schreef veel van de nummers.

Vandaag, is jet jullie éérste optreden in Europa?

Juist. Maar waarom, of hoe dat komt, dat weten we niet.
(Joey) Ik denk, omdat  dat we nooit een management gehad hebben. We deden altijd alles zelf en luisterden naar onze vrienden... Dit is voorlopig ons enige optreden, maar we komen terug in december en in 2017 voor de festivals! Waarom we nu hier zijn heeft ook met ons resultaat op de voorbije IBC te maken.

Jullie zitten al heel lang in de business. Wat zijn volgens jullie de grootste veranderingen?

(Joey) We zijn altijd een blues band geweest en hebben altijd muziek gespeeld die op blues gebaseerd is. Toen we deelnamen aan de International Blues Challenge, hebben we gespeeld wat we wilden spelen, zonder ons af te vragen of het blues was en, we wonnen!... Veel muziek is blues geworden...

Nu anno 2016 zijn ‘The Delgado Brothers “still hot”! Feit nr. 1: Er is een documentaire in de maak over julle muzikale leven (“In Time”) – Feit nr. 2: De ‘IBC 2016’: “The Delgado Brothers take 1st Place” & “Joey D. wins  ‘The Albert King Best Guitarist’”...

IBC 2016:
(Joey) Ja (een beetje aarzelend), het winnen van de IBC dit jaar en, voor mij persoonlijk, genomineerd worden als ‘Albert King Best Guitarist, kwam ergens als een verassing aan...  Maar ergens ook niet, want ik speel in de band en ik weet hoe ik speel en, ik weet ook hoe de anderen spelen. Het is inderdaad, na veertig, vijftig jaar een soort van uiteindelijke erkenning voor mij en voor ons als Delgado Brothers.
De documentaire:
Ja, men werkt al een tijdje aan een documentaire over ons (“In Time” /nvdr). Ze filmden ons ook tijdens de IBC in Memphis. Ze werken al veel langer aan deze documentaire. We producen zelf de film. Het is een documentaire rond muziek. Suzy, (een van de zussen) wordt geïnterviewd. 

Zijn er nog dingen die julle nog zeker zouden willen doen? Jullie muzikale ”bucket list”?

Ja, op die lijst stond “optreden in Europa”. Dit was een van onze grote dromen. Dit kunnen we nu al schrappen van de lijst...
Optreden met andere bands, artiesten?
(Wat geaarzel, ze denken na...) Neen, niet direct, want die, met wie we zouden willen optreden, die optredens hebben we al gedaan. Enkele jaren geleden, stonden we met Dave Mason op het podium. Die dingen gebeuren “voortdurend”. Los Lobos zijn ook zo onze vrienden geworden.

Met wat zijn julle buiten de muziek bezig?

(Er valt opnieuw een stilte...) Naast muziek? (Bobby) Ik fiets graag.

Waarom inviteerden jullie Raphael Wressnig? Kende je hem? Nog Europese gigs?

Ja, hij is een Oostenrijker, van Graz. Wij kennen hem via (de guitarist /nvdr) Alex Schultz, hij woont in L.A. en hij heeft hem ons aangeraden, voorgesteld. We hebben hem vandaag ontmoet, wat geoefend en het was snel OK.

Wat mogen we straks verwachten? De set list?

Het wordt vandaag een greep uit alle albums. We doen zelfs nummers uit ons éérste album. We doen ook enkele nieuwe nummers, doe op ons nieuwe album komen te staan.

Laatste vraag: hoe moet het publiek zich later ‘The Delgado Brothers’ herinneren?

Als een hardwerkende band, die altijd veel plezier bracht. Dat is wat we iedere keer proberen te doen. Ik hoop dat ze zich in de nummers herkennen. Dat is de kunst, het publiek moet zich herkennen.
(Bobby) Als ik schrijf werk ik zo. Ik denk aan de  wereld, aan de omgeving.
(Joey) De optredens... ik ben ooit naar ‘Cream’ gaan kijken, naar ‘Led Zepplin’, ‘The Crusaders’... Als je blijft napraten over een concert, dan zal je dat nooit vergeten! Zo moeten we als Delgado Brothers ook in de herinneringen, in de boeken blijven...
(Bobby) Ik kocht ooit tickets voor een Beatles’ concert, maar kreeg toen ruzie met mijn vriendin en heb daarom nooit zelf The Beatles gezien... Mijn zussen wel, want ik heb toen hen de tickets gegeven. Ik hoop dat ze zeggen, ik heb The Delgado Brothers in Puurs gezien en dat optreden zal ik nooit in mijn leven vergeten!...    

Brothers Delgado, that were my questions. Thank you again for your time and thank you for your fantastic music!

Zij, die er op Duvel Blues 2016 niet bij waren (en de rest van Europa) zullen moeten wachten tot begin december, als ‘The Delgado Brothers’ weer een kleine tour door Europa doen. Op 3 december zullen ze o.a. voor het éérst in Nederland optreden tijdens het “FLIRTING WITH the BLUES FESTIVAL” in De Flint in AMERSFOORT.

Eric Schuurmans

meer foto's

 Rootstime Unplugged